Αμάρι, Μικέλε

(Mikele Amari, Παλέρμο 1806 – Φλωρεντία 1889). Ιταλός ιστορικός και πολιτικός, ειδικός στην ιστορία των ανατολικών λαών. Τάχθηκε εναντίον του οίκου των Βουρβόνων που βασίλευε στη Νάπολη και το 1842 αναγκάστηκε να καταφύγει στο Παρίσι εξαιτίας βιβλίου του στο οποίο υπήρχαν προσβλητικές περικοπές για τους Βουρβόνους. Το 1848, με την έκρηξη της Επανάστασης, γύρισε στο Παλέρμο και έγινε υπουργός Οικονομικών και επιπλέον καθηγητής της οικονομίας στο πανεπιστήμιο της πόλης. Μετά την αποκατάσταση των Βουρβόνων, όμως, αναγκάστηκε και πάλι να εκπατριστεί και να μείνει στο εξωτερικό έως το 1859, οπότε η επαναστατική κυβέρνηση της Τοσκάνης τον κάλεσε για να διδάξει αραβική φιλολογία στα πανεπιστήμια της Πίζα και της Φλωρεντίας. Διετέλεσε επίσης υπουργός Παιδείας. Εξελέγη γερουσιαστής και το 1864 διορίστηκε στην έδρα της αραβικής στη Φλωρεντία. Τέλος, το 1876 εξελέγη πρόεδρος του Δ’ Συνεδρίου των Ανατολιστών. Ο Α. έγραψε πολλά έργα, το σημαντικότερο από τα οποία είναι η Ιστορία των μουσουλμάνων της Σικελίας (1844-72). Ο Ιταλός ιστορικός Μικέλε Αμάρι σε προσωπογραφία άγνωστου καλλιτέχνη.